Δήμος Σουλίου: πολιτική (οί) χωρίς όραμα;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “πολιτική” στο φύλλο Αυγούστου

Δήμος Σουλίου: πολιτική (οί) χωρίς όραμα;

Θα συνδέσω 2 προτάσεις που έχουν ένα κοινό στοιχείο.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όταν ήταν αθλητής στον Φιλαθλητικό στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, όταν ρωτήθηκε τι θα ήθελε να πετύχει είχε απαντήσει: Να παίξω στο NBA. Ένα «τρελό» όνειρο τότε, που είχε δεχθεί να παίξει μπάσκετ μόνο και μόνο για να βρουν δουλειά οι γονείς του…. Ένα όραμα. Που έγινε πραγματικότητα με πολύ σκληρή δουλειά.

Η δεύτερη πρόταση είναι ενός αναγνώστη των ιστοσελίδων μας όπου στην ερώτηση τι σας ενοχλεί στον δήμο Σουλίου απάντησε:

Σε κάποια συζήτηση πρόσφατα είπα σε ένα φίλο ότι δεν νομίζω να υπάρχει μέρος που το ποτάμι να περνά μέσα από το χωριό και ο κόσμος να μην έχει πρόσβαση όνειρο μου πεζόδρομος από του Μπουρνά εως τις πηγές με παγκάκια φωτισμός και ο κόσμος να κάνει τη βραδινή του βόλτα δίπλα στο ποτάμι ο φίλος λοιπόν μου απάντησε «Ναι το χωριό έχει γυρίσει τον κ—- του στο ποτάμι»

Το κοινό στοιχείο αυτών των δύο προτάσεων είναι το όραμα. Και αυτό είναι που λείπει από τους περισσότερους πολιτικούς του δήμου μας. Πιστεύω ότι διαχρονικά ο δήμος Σουλίου (φυσικά και γενικότερα η Θεσπρωτία) έχει αδικηθεί από τους ανθρώπους που οι πολίτες τους έδωσε το χρίσμα να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο.

Οι περισσότεροι αναλώνονται στα μικρά και καθημερινά, αυτά που κανονικά θα έπρεπε να γίνονται με «αυτόματο πιλότο» και δεν ασχολούνται ώστε να διαμορφώσουν ένα καλύτερο μέλλον στον τόπο. Το να είναι καθαρός ο δήμος, να διορθώνονται οι βλάβες, να γίνονται μικρής κλίμακας έργα θα έπρεπε να μην είναι τα κυρίαρχα στο μυαλό ενός δημάρχου.

Μεγάλωσα στην Αθήνα και αυτό με έκανε να μπορώ να διακρίνω το ιδιαίτερο κάλλος της περιοχής, που αν μένεις συνεχώς εδώ το θεωρείς δεδομένο και ίσως ίδιο παντού. Δεν είναι όμως έτσι. Η περιοχή μας έχει απίστευτες ομορφιές και δυνατότητες.

Ποιος άλλος δήμος έχει 2 μεγάλα ποτάμια και τον Κοκκυτό, λίμνη, ορειβατικές διαδρομές, ιστορία, μυθολογία, πράσινο, Αγ. Αρσένη, αρχαιότητες, μητρόπολη…. Το καθένα από αυτά είναι τεράστιος πλούτος, φαντάσου όλα μαζί!

Και μια πόλη με ιστορία, σημείο αναφοράς στο παρελθόν. Που αφέθηκε να γίνει μια πόλη χωρίς προσωπικότητα, τα «κοσμήματα» της είτε κρυμμένα είτε να καταρρέουν.

Όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει όραμα. Να βάλεις στόχο το αδύνατο και να το πετύχεις. Να γίνεις ο Γιάννης Αντετοκούνμπο της πολιτικής. Αυτό χρειάζεται ο τόπος.

Πέρασαν χρόνια με το χρήμα να ρέει, πέρασαν χρόνια με προγράμματα ΕΣΠΑ, πέρασαν χρόνια που έμειναν ανεκμετάλλευτα. Χρόνια που θα μπορούσαν να κάνουν τον δήμο Σουλίου έναν ανεπανάληπτο τόπο, να έρχεται ο τουρίστας, Έλληνας ή αλλοδαπός, και όταν θα επιστρέφει στον τόπο που ζει να λέει στους φίλους του: Να πάτε οπωσδήποτε!

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, η ευθύνη δεν είναι μόνο αυτών που εμπλέκονται με τα κοινά. Είναι και αυτών που τους ψηφίζουν. Θεωρώ απαράδεκτο να ψηφίζουμε κάποιον ο οποίος δεν κάνει για αυτήν την δουλειά επειδή είναι συγγενής, φίλος, του κόμματος ή γιατί μου υποσχέθηκε μια εξυπηρετησούλα. Να επιλέγουμε πολιτικούς που μπορούν να κάνουν την διαφορά.

Οι αναγνώστες επισήμαναν πολλά πράγματα που δεν τους αρέσουν στον δήμο Σουλίου. Όμως ξεχώρισα αυτό (φυσικά και τα υπόλοιπα έχουν την αξία τους και θα αναδειχθούν) γιατί έχει το στοιχείο της υπέρβασης. Όπως και το άρθρο του Ηλία Φωτίου στο προηγούμενο φύλλο όπου με τις δικές του «πινελιές» έθιγε πάλι την έλλειψη αυτού του οράματος.

Θα μου πεις, τίποτα οραματικό δεν έχει γίνει; Έχουν γίνει, αλλά, είναι τόσο λίγα και έχουν τόσο μικρό εύρος που τελικά αυτοϋπονομεύονται. Στον δήμο Σουλίου χρειάζεται ένα όραμα σύνθετο, να πιάνει όλες τις θετικές περιπτώσεις….

Ένα όραμα που θα λέει: ο δήμος Σουλίου είναι το πρότυπο δήμου σε όλη την Ευρώπη. Μπορούμε;