Λόγοι αποχαιρετισμού στον πρωτοπρεσβύτερο π. Σωτήριο Σταύρου

Λόγοι αποχαιρετισμού στον πρωτοπρεσβύτερο π. Σωτήριο Σταύρου

Τους ανθρώπους τους… ζυγίζουμε όχι από το πως φαίνονται, αλλά από το πως φέρονται. Και πραγματικά, η στάση ζωής του αλησμόνητου πρωτοπρεσβύτερου π. Σωτηρίου Σταύρου από το Καρυώτι Παραμυθιάς, που έφυγε από τη ζωή, υπήρξε έντιμη και σοβαρή.

Με γερές πνευματικές ρίζες, αφού προερχόταν από ιερατική οικογένεια (ο πατέρας του ήταν κληρικός) και σπούδασε στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία, πίστευε, και το έδειχνε στην πράξη και όχι στα λόγια, που εξανεμίζονται, στη μεταμορφωτική δύναμη του Ευαγγελίου.

Επί πολλά χρόνια οδηγός του Μητροπολίτου πρώην Παραμυθίας Τίτου και στέλεχος τον Γραφείων της Μητροπόλεως, όλοι, όσοι τον γνώριζαν, διαπίστωναν ότι συνέπλεκε με επιτυχία το συναισθηματικό και το ουσιαστικό ψυχογραφικό στοιχείο και μιλούσε κατευθείαν στα εσώψυχα των άλλων και με ντρομπροσύνη.

Άνθρωπος του καλού και όχι του αποκλεισμού, βοηθούσε όταν και όσο μπορούσε, χωρίς ποτέ να έχει διατυμπανίσει τις ενέργειές του. Το λέμε όχι θεωρητικά, αλλά εξ ιδίας εμπειρίας. Κάποτε σ’ ένα κρίσμο θέμα, που μας απασχολούσε, τον είχαμε επισκεφθεί στην οικία του, και τον παρακαλέσαμε, γιατί εκτιμούσαμε ότι περνάει ο λόγος του, να παρέμβει. Χωρίς να προβάλλει καμία επιφύλαξη, με αποφασιστικό τρόπο μας είπε: “Άστο πάνω μου”. Το αφήσαμε και η δίκαιη λύση δόθηκε άμεσα.

Άλλη φορά μάς είχε διαβάλλει ένας ιερέας, συνηθισμένο φαινόμενο, δυστυχώς, αυτό μεταξύ των κληρικών, και ο αείμνηστος π. Σωτήριος είχε θυμώσει μαζί μας. Όμως, όταν του εξηγήσαμε τα γεγονότα, οξυδερκής, όπως ήταν, αλλά και χαρακτήρας με συναίσθηση, μας αγκάλιασε, λέγοντας: “Με συγχωρείς, να παρασύρθηκα…”. Αυτό και μόνο φανερώνει ότι είχε τον τρόπο του να ξεπερνά τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Μαζί με την διαλεκτή πρεσβυτέρα του, που ήταν πάντα δυναμικά και δημιουργικά στο πλευρό του, στις χαρούμενες και στις δυσάρεστες στιγμές, δημιούργησε μια υποδειγματική οικογένεια, με τις κόρες του να δομούνται και να διδάσκονται από το περιεχόμενο της ψυχής των γονέων τους και να συγκροτούν και να αποτελούν, αξιοποιώντας και τις εσωτερικές τους δυνάμεις, ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Η τοπική κοινωνία είχε σχηματίσει την καλύτερη εικόνα για το πρόσωπο του αξέχαστου π. Σωτηρίου, καθόλου τυχαία, αφού είχε καθαρότητα και αξιοπιστία.

Τώρα, που έφυγε από τη ζωή, λάμπει σαν καθρέφτης, χωρίς η πορεία του να ζαρώνει και να αυλακιάζει, και αν μπορούσε να αθρρώσει συλλαβές και να τις ακούσουμε, θα ‘χε χίλια τόσα, ένα σωρό, να μας πει και να μας τα αφήσει ως παρακατήθηκη.

Κι ένα κομμάτι αυτής της παρακαταθήκης του είναι η καλοσύνη του, που έκοβε τα βρόχια και γιγάντωνε την αγάπη της καρδιάς του, που γεφύρωνε αντιθέσεις, ανέδυε φουρφούρισμα χαράς, πάλευε με το φθαρτό, με το κατρακύλισμα και το στεναγμό, και αναζητούσε το πέρασμα στο αληθινό.

π. Ηλίας Μάκος