Άρθρο: Αγκαλιά με τα λαμόγια…

Ζούμε σε μία δυστοπική εποχή και κοινωνία όπου περισσεύει ο ατομικισμός, η υποκρισία, το ψέμα, οι εκβιασμοί, η αχαριστία.

Ζούμε σε μια δυστοπική κοινωνία όπου επιβραβεύουμε τα λαμόγια, τους εκβιαστές, τους κακοποιητές. Αντί να απομονωθούν με χλεύη συμβαίνει το αντίθετο.

Αρχικές κατηγορίες που κρύβουν υποκρισία και στην συνέχεια, αφού κάτσουν ίσως λίγο στην άκρη, επανέρχονται στο προσκήνιο ως σεβαστά μέλη της κοινωνίας.

Όλη η δυσωδία κουκουλώνεται και ραντίζεται ο περίγυρος με αρώματα για να ξεγελαστεί η όσφρηση.

Και τα λαμόγια, με ολυμπιακά μετάλλια στους ελιγμούς, τρουπώνουν…. Όπως έλεγε και ο Βουτσάς σε μια ταινία… «Να τρουπώσω, άμα τρουπώσω…».

Σε αυτήν την δυστοπική εποχή οι έντιμοι δεν έχουν θέση στην κοινωνία. Και δεν μας φταίει τόσο ο εναγκαλισμός της εξουσίας με τα λαμόγια όσο η αποδοχή από την πλειοψηφία των ανθρώπων.

Γιατί αν δεν υπήρχε η αποδοχή, που κοίτα να δεις, εκφράζεται και επισήμως με την ψήφο, τότε τα λαμόγια εντός και εκτός της εξουσίας δεν θα είχαν θέση.

Ένα σύμπλεγμα εξουσιών όχι απλά αναπαραγάγει το πλαίσιο λαμογιάς αλλά το ενδυναμώνει. Εκβιασμοί ένθεν κακείθεν μεταξύ λαμόγιων, κακοποιητών, φορέων της δικαιοσύνης και της εκτελεστικής εξουσίας συνθέτουν έναν βρωμερό δημόσιο πίνακα.

Και η μέγιστη υποκρισία, υπάρχει μια υποτιθέμενη κατηγορία και απαξία από την εκτελεστική εξουσία προς το λαμόγιο ή τον κακοποιητή ή το ψεύτη ή τον μαφιόζο, μα επί της ουσίας υπάρχει η συναλλαγή κάτω από το τραπέζι και η εξουσία υποχείρια εκβιασμών συμπλέει ή τελικά μήπως γοητευμένη από το τραγούδι των σειρήνων αφήνεται στην αγκαλιά όλης αυτής της σαπίλας;

Αλλά είπαμε. Το πρόβλημα είμαστε όλοι εμείς. Ως κοινωνία. Που το επιτρέπουμε. Που το δεχόμαστε. Που μοιρολατρικά το αποδεχόμαστε.

Αυτή η κοινωνία οδεύει στα πιο σκοτεινά, πιο βρωμερά και επικίνδυνα μονοπάτια. Την παρασέρνουν η αδιαφορία, ο υπερβάλλων ατομικισμός, ο φόβος.

Ακόμα και υποτιθέμενοι ισχυροί, είτε λόγω επαγγελματικής θέσης είτε λόγω θέσης εξουσίας φοβούνται το λαμόγιο. Και το αποδέχονται και το ταϊζουν. Και το τέρας μεγαλώνει. Έως ότου καταπιεί όλη την κοινωνία. Όλη την ανθρωπότητα.

Και από κάτω το πλήθος, που κάποτε θα έστεκε έστω απορημένο, στρώνει με ροδοπέταλα τον δρόμο της καταστροφής.

Αλλά αυτοί είστε, όπως θα έλεγε και ο Κουτσούμπας!