Αφιέρωμα. Κώστας Κάλλος: Από το Σεβαστό στον Παναθηναϊκό

Το αφιέρωμα: Κώστας Κάλλος: Από το Σεβαστό στον Παναθηναϊκό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΠΟΛΙΤΙΚΗ”

Ο Κώστας Κάλλος γεννήθηκε στο Σεβαστό Παραμυθιάς . Από τις πρώτες τάξεις δημοτικού έδειχνε ότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό που θα τον κερδίσει περισσότερο από τα παιχνίδια της εποχής.
Όπως λέει ο ίδιος βλέποντας τους μεγαλύτερους να παίζουν στο γήπεδο του χωριού «αλώνια» του κέντρισε το ενδιαφέρον και προσπάθησε να αφιερώσει όσο χρόνο μπορούσε παίζοντας με ότι έμοιαζε με τόπι-μπάλα και ότι άλλο έβρισκε. «Στις εκδρομές παίζοντας με τα άλλα χωριά η ενθάρρυνση των μεγαλύτερων αποτέλεσε ώθηση για εμένα να συνειδητοποιήσω το ενδιαφέρον μου για κάτι καλύτερο», συμπληρώνει.
Πηγαίνοντας προς τις μεγαλύτερες τάξεις έπαιρνε πρωτοβουλίες, έβγαζε εγωισμό και δεν ήθελε να χάνει, ήθελε να κερδίζει.
Αναφερόμενος στα πρώτα του βήματα λέει « ζωγράφιζα φανέλες με το στυλό, έφτιαχνα το τριφύλλι, σχεδίαζα το 10 στην πλάτη μου και έβγαζα μια εικόνα παθιασμένη. Ήθελα να παίζω με τους μεγαλύτερους του χωριού τους οποίους έβλεπα ως ινδάλματα και τρελάθηκα όταν με πήραν να παίξω σε ένα παιχνίδι με γειτονικό χωριό, από τότε έβγαλα ένα θράσος ποδοσφαιρικό και όλα για εμένα κινούνταν γύρω από το ποδόσφαιρο».

Η ομάδα του Γυμνασίου
«Στο Γυμνάσιο ο τότε γυμναστής κύριος Τσάτσος άρχισε να δημιουργεί την ομάδα Γυμνασίου για να συμμετέχει στο πρωτάθλημα , η πρώτη χρονιά ήταν περισσότερο αναγνωριστική γιατί οι αγώνες θα γινόταν σε μεγάλα γήπεδα Ηγουμενίτσας , Φιλιατών και έπρεπε να γίνει προσαρμογή. Την δεύτερη χρονιά το 1973 με τους ίδιους παίχτες το Γυμνάσιο Παραμυθιάς κληρώθηκε να παίξει στην Ηγουμενίτσα με το Γυμνάσιο Φιλιατών , ο αγώνας διεξήχθη υπό βροχή, η ομάδα του Γυμνασίου Παραμυθιάς ήταν πολύ καλή και επικράτησε της αντίστοιχης των Φιλιατών με 3-0».

Η αναπάντεχη συνάντηση
Συνεχίζοντας την αναφορά στο παρελθόν του αναφέρει ότι συνέβη κάτι αναπάντεχο. «Μετά τη λήξη του αγώνα κατευθυνόμενος προς το λεωφορείο για αναχώρηση με πλησίασε ένας άγνωστος κύριος με μουστάκι, καπαρντίνα και γυαλιά και απευθυνόμενος σε εμένα μου λέει «Μπράβο νεαρέ ήσουν πάρα πολύ καλός», «ευχαριστώ», του απαντώ με ευγένεια».
«Τι ομάδα είσαι» με ρωτάει και του απαντώ «Παναθηναϊκός». «Θέλεις να παίξεις στον Παναθηναϊκό», μου λέει , για μια στιγμή τα έχασα και τον κοιτούσα απορημένος, του απάντησα θέλω , βγάζει ένα χαρτάκι από την τσέπη του, μου γράφει το τηλέφωνό του , το όνομά του και την διεύθυνση ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ , ΑΠΕΛΟΥ 1 , ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΑΘΗΝΑ μου συστήνεται Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Παναθηναϊκού και υπεύθυνος εφήβων και ερασιτεχνών. Έμεινα άναυδος, για μια στιγμή δεν έβγαζα μιλιά , κάποια στιγμή ψέλλισα ότι έχω το Γυμνάσιο , Θα τα κανονίσουμε μου λέει , Τον ευχαρίστησα και έφυγα για το λεωφορείο. Φτερούγιζα, πήγα με όρεξη στον πατέρα μου να το πω τι είχε συμβεί , μου έκοψε τη φόρα χωρίς καμία κουβέντα. Δεν απογοητεύτηκα .
Την επόμενη μέρα πήγα στο γραφείο του διευθυντή και ρώτησα αν μπορώ να πάρω μεταγραφή μου είπαν να περιμένεις να τελειώσει η χρονι. Μου είχε γίνει μόνιμη σκέψη πότε θα πάω στον Παναθηναϊκό».

Καλημέρα Αθήνα
«Με το που τελειώνει η σχολική χρονιά φεύγω για Αθήνα παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου , με την διεύθυνση στα χέρια πηγαίνω με το ταξί στην Πλατεία Δημαρχείου Απελού , και πήγα να βρω τον κύριο Παπασταύρου , με το που με βλέπει με αγκαλιάζει και με συστήνει στον διευθυντή και σε όσους βρισκόταν εκεί, καλώς ήρθες μου λέει , θα τα κανονίσουμε όλα μην ανησυχείς για τίποτα», μας λέει ο κ. Κάλλος .

Αλλαγή σελίδας
«Η ζωή μου», συνεχίζει, «μπαίνει πλέον αναπάντεχα σε μια νέα φάση, ξεκινάει το ταξίδι με το λεωφορείο των ονείρων που λέγεται Παναθηναϊκός , αυτό που ονειρευόμουν αρχίζω να το ακουμπάω , το τριφύλλι στο στήθος η ομάδα της καρδιάς μου . Η πρώτη μέρα συγκέντρωσης στο γήπεδο μπάσκετ «ο τάφος του Ινδού» , 50-60 παιδιά ξεκινούσαμε με όνειρα, Πανάκης, Τζουνάκος, Θεοφάνης οι τρείς προπονητές μαζί με τον γενικό αρχηγό Γιάννη Παπασταύρου μας καλοσώρισαν και μίλησαν για το πλάνο στο μεγάλο σχολείο που βρεθήκαμε .
Τρέλα!!!! Όλα για μένα ήταν πρωτόγνωρα και ενδιαφέροντα» .

Ο Παναθηναϊκός μπαίνει και τυπικά στη ζωή μου
«Στην αρχή δυσκολευόμουνα αλλά έλεγα ότι θα τα καταφέρω , με το πέρασμα του χρόνου άρχισα να εγκλιματίζομαι και τα πράγματα να πηγαίνουν πιο ομαλά . Οι προπονητές, οι συμπαίκτες όλοι είχαμε γίνει μια οικογένεια. Προπονήσεις πρωτόγνωρες μικρά διπλά και το όνειρο πότε θα παίξουμε στη Λεωφόρο των Ονείρων .
Μια χρονιά βγήκε με λίγες συμμετοχές και μια μέρα ακούω τον Μίμη Δομάζο και τον κύριο Ηλιόπουλο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου να λένε ότι εγώ θα πάω στην Άμυνα Αμπελοκήπων για να «ψηθώ» . Στην αρχή απογοητεύτηκα αλλά με καθησύχασε ο κύριος Παπασταύρου λέγοντάς μου ότι θα ανήκω στον Παναθηναϊκό αλλά θα πάω εκεί για να πάρω παιχνίδια και μετά θα επιστρέψω, σκέφτηκα και ο Μίμης Δομάζος από εκεί ξεκίνησε , έκανα μια καλή χρονιά στην Άμυνα Αμπελοκήπων και όπως μου είχαν πει επέστρεψα στον Παναθηναϊκό» .

Η επιστροφή γεμάτη τίτλους και διακρίσεις
«Πιο έτοιμος από κάθε άλλη φορά επέστρεψα στο γνωστό περιβάλλον και κάθε μέρα που περνούσε γινόμουν και καλύτερος , η μεγάλη στιγμή έφτασε φιλικό αρχής σεζόν Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός .Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημέρα , μας ανακοινώνουν ότι πριν το παιχνίδι θα παίξουμε εμείς, από την στιγμή εκείνη σκεφτόμουν το παιχνίδι και αν θα τα καταφέρω. Πρώτη φορά με γεμάτο το γήπεδο , πολλά συναισθήματα και το συζητούσα με τους φίλους μου για να μου δώσουν δύναμη.
Το γήπεδο άρχισε να γεμίζει από νωρίς , μπήκαμε στα αποδυτήρια μας μίλησε ο προπονητής για να μας τονώσει και πως θα παίξουμε. Με το που ανοίγουμε την πόρτα για να μπούμε στο γήπεδο ακούμε τις ιαχές από τις δύο ομάδες , κατεβαίνω την καταπακτή και με το που ανεβαίνω τη σκάλα οι προβολείς και οι ιαχές μου έδωσαν φτερά για να πετάξω . Έχοντας τη μπάλα στα χέρια με το που βγαίνω στο χορτάρι, την κλωτσάω και ένοιωσα την ομορφότερη στιγμή της ζωής μου, όλος ο κόσμος δικός μου , ζούσα το όνειρο, η ψυχολογία, η διάθεση στα ύψη , όλοι οι φόβοι εξανεμίστηκαν. Τα χρόνια στον Παναθηναϊκό κυλούσαν όμορφα με τίτλους και διακρίσεις. Με προπονητές όπως οι Πανάκης, Τζουνάκος, Κουρομιχελάκης, Θεοφάνης, Μπόμπεκ, Μορέιρα, Ντεφαρία, Γκόρσκι , Γαζής, Πετρόπουλος, Λουκανίδης, μου δώσανε πάρα πολλά πράγματα ποδοσφαιρικά και παιδαγωγικά και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βγω αμόλυντος από τη σκληρή ζωή της Αθήνας».

Από το Ζενίθ στο Ναδίρ
«Το πιο σπουδαίο, αυτή η προσπάθεια πήρε σάρκα και οστά όταν Μορέιρα και Ντεφαρία τη μια χρονιά Γκόρσκι και στη συνέχεια Πετρόπουλος με είχαν πάρει στην πρώτη ομάδα. Οι αείμνηστοι Λάκης Πετρόπουλος και Τάκης Λουκανίδης εισηγήθηκαν να υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο και να ακολουθήσω την ομάδα στην προετοιμασία που γινόταν στην Γερμανία, οι στόχοι μου όμως έμειναν στην μέση γιατί καθιερώνεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και υποχρέωνε την ομάδα ή να με κάνει επαγγελματία ή να με δώσει σε άλλη ομάδα αφού ήμουν πάνω από 18.
Με φωνάζει ο κύριος Σούρπης μετά από μια προπόνηση στη Λεωφόρο και με ενημερώνει ότι δεν θα πάω Γερμανία και περισσότερες εξηγήσεις θα μου δώσει ο κύριος Πλακουδάκης διευθυντής της νεοσύστατης ΠΑΕ. Στη συνάντησή μου με τον κύριο Πλακουδάκη μου είπε ότι ο Παναθηναϊκός με χρειάζεται αλλά με το νέο νόμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου δεν επιτρεπόταν παραπάνω από δυο ερασιτέχνες και ότι θα έπρεπε να πάω σε άλλη ομάδα, να ψηθώ αφού είμασταν 4 και οι δύο νεότεροι έπρεπε να φύγουν, μου πρότεινε ΟΦΗ ή ΠαναχαΊκή αλλά εγώ δεν ήθελα να ακούσω άλλο όνομα πέραν του Παναθηναϊκου. Η απάντησή μου ήταν ή Παναθηναϊκό ή κόβω την μπάλα. Αφού μου είπε να το σκεφτώ πάνω στο θυμό και την απογοήτευσή μου είπα εγώ είχα όνειρο να φορέσω το τριφύλλι , αφού εκπλήρωσα το όνειρό μου δεν θέλω τίποτα άλλο».
«Η απογοήτευση», συνεχίζει ο κ. Κάλλος, «κυριαρχούσε, οι σκέψεις μπερδεμένες ήθελα να σταματήσω το ποδόσφαιρο ,οι φίλοι μου προσπάθησαν να με στηρίξουν και ένας από αυτούς συμπαίκτης στην Εθνική Ερασιτεχνών και ανερχόμενο αστέρι ο Μανώλης Ψαράκης για να μην σταματήσω το ποδόσφαιρο με έπεισε να παίξω στην Αγία Παρασκευή Α κατηγορία όπου πέρασα δυο όμορφα χρόνια σε ένα περιβάλλον πολύ αγαπητό με καλές αναμνήσεις . Αυτή ήταν και η τελευταία ομάδα που έπαιξα στην Αθήνα.
Πηγαίνω φαντάρος και όταν απολύθηκα πήρα μια οριστική απόφαση να επιστρέψω στη Θεσπρωτία. Ένας φίλος μου από το Γυμνάσιο ο Γιώργος ο Παπαδόπουλος γενικός αρχηγός της Πανδοσίας έκανε ότι μπορούσε να με εντάξει στην ομάδα του, πράγμα που έγινε παρότι είχα πρόταση από τον Θεσπρωτό . Η χρονιά ήταν πάρα πολύ καλή γιατί βγήκαμε πρωταθλητές .Την επόμενη χρονιά η μεταγραφή για τον Θεσπρωτό έγινε το 1984.
Με τον Θεσπρωτό την πρώτη χρονιά κατακτήσαμε το νταμπλ και την άνοδο στην Δ Εθνική .
Το 1985 -1986 η ομάδα διατηρήθηκε στην Δ Εθνική με σπουδαίες αναμετρήσεις. Το 1987 μου γίνεται η πρόταση να αναλάβω προπονητής και παίκτης στον Κεραυνό Καρβουναρίου μια χρονιά δύσκολη αλλά είχα την πρώτη μου προπονητική μου εμπειρία . Το 1988 ο Μιχάλης Βέρμπης παράγοντας του ΑΟ Μαζαρακιάς έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να παίξω στην ομάδα του χωριού διεκδικώντας το πρωτάθλημα , δυο χρονιές αναδείχθηκα πρώτος σκόρερ και ήταν τρία υπέροχα χρόνια.
Το 1991 ο Πρόεδρος του ΘΥΑΜΙ κ. Μίχας Μιχάλης ένας σπουδαίος άνθρωπος με έπεισε να μεταγραφώ στην ομάδα του. Σπουδαίες επιτυχίες δυο πρωταθλήματα SUPER CUP, ένα κύπελλο και παράλληλα φτάσαμε στους 8 του κυπέλλου ερασιτεχνών Ελλάδος, εκεί γνώρισα τον Νίκο Βασιάδη που έχτισε το Θεσπρωτικό ποδόσφαιρο ένα καταξιωμένο προπονητή και σπουδαίο άνθρωπο . Παρέμεινα μέχρι το 1993 .
Το 1994 πηγαίνω στη Φωτική Παραμυθιάς στο δεύτερο γύρο .
Το 1995 πήρα μεταγραφή για το Σούλι Παραμυθιάς διεκδικώντας το πρωτάθλημα. Το 1997 πήγα στον ΑΟ Πλαταριάς όπου τελείωσα και την ποδοσφαιρική μου καριέρα».

Ξεκίνημα προπονητικής διαδρομής
«Το 1998 δημιουργώ τις Ακαδημίες Πλαταριάς κατακτώντας δυο συνεχόμενες χρονιές το παιδικό πρωτάθλημα. Ιδιαίτερη στιγμή η μετάβαση της παιδικής ομάδας Πλαταριάς στην Παιανία παίζοντας με τις αντίστοιχες ομάδες του Παναθηναϊκού όπου μου έγινε και ιδιαίτερη τιμή από την ομάδα του Παναθηναϊκού.
Το 1999 αναλαμβάνω τον ΑΡΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΙΟΥ κατακτώντας το πρωτάθλημα και συγχρόνως τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο για μένα . Το 2000 αναλαμβάνω την Α.Ε. Λαμπανίτσας όπου με παίκτες ηλικίας έως 16 ετών καταλαμβάνουμε την 4η θέση και το κύπελλο ήθους. Στα μέσα της περιόδου αναλαμβάνω παράλληλα και τον Αστέρα Παραποτάμου. Το 2001 συνεχίζω στην ίδια ομάδα η οποία κατέκτησε την άνοδο στην Δ Εθνική. Το 2002 επιστρέφω ξανά στο Μαργαρίτι όπου κατακτάμε το Πρωτάθλημα και το κύπελλο ήθους .Το 2004 αναλαμβάνω το Θεσπρωτό ξεκινώντας τότε η ομάδα με -9 βαθμούς και καταφέραμε να παραμείνει η ομάδα στην Α Κατηγορία μετά την πτώση από την Γ Εθνική.
Το 2005 επιστρέφω στον ΑΡΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΙΟΥ την δεύτερη περίοδο αλλά δεν καταφέραμε να σώσουμε την ομάδα από τον υποβιβασμό. Το 2006 άλλη μια ιδιαίτερη στιγμή για εμένα όταν ο Σπύρος Λιβαθινός πρόεδρος των Ακαδημιών του Παναθηναϊκού και παλιός μου συμπαίκτης μου κάνει την ιδιαίτερη τιμή να αναλάβω την δημιουργία των Ακαδημιών του Παναθηναϊκού στη Θεσπρωτία ως τεχνικός διευθυντής και προπονητής σε συνεργασία με τον Αστέρα Παραποτάμου η συνεργασία αυτή κράτησε 4 χρόνια ως το 2010.
Το 2011-2012 δυο χρονιές ξεκούρασης. Το 2013 -2014 με τον Γιώργο Καπουράνη ξαναδημιουργούμε τις Πράσινες Ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Το 2016 σε συνεργασία με τον ΠΑΣ Λαδοχωρίου δημιουργώ τη Σχολή Ποδοσφαίρου στο Λαδοχώρι. Πολύ σημαντικό ότι συμμετέχουμε όλες τις χρονιές στο πρωτάθλημα ΟΠΑΠ, μοναδικός εκπρόσωπος από το Νομό Θεσπρωτίας έως το 2019 όπου οικογενειακοί λόγοι με ανάγκασαν να σταματήσω την προπονητική μου διαδρομή.
Από το 2006 εως το 2019 άμεσος συνεργάτης μου ο Βαγγέλης Κάλλος μεγαλύτερός μου γιός , πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ ο οποίος με βοήθησε στο μέγιστο βαθμό στην επίτευξη των στόχων.
Όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχα και σε εκδηλώσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς με την ομάδα Παλαιμάχων του Παναθηναϊκού . Δημιούργησα παράλληλα και την ομάδα Παλαιμάχων Σεβαστού καθώς για 10 χρόνια μας τιμούσε με την παρουσία του ο Πας Γιάννενα κάθε δυο χρόνια στις εκδηλώσεις της Αλωνιάδας που διοργάνωναν οι απόδημοι του Σεβαστού,
Κλείνοντας αυτό το οδοιπορικό θέλω να ευχαριστήσω το Θεό που με αξίωσε να καταφέρω να δημιουργήσω ΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΕΒΑΣΤΟΥ
Όνειρο πολλών χρόνων , σε αυτό συνέβαλε στα μέγιστα ο Πρόεδρος της ΕΠΣ και Αντιπρόεδρος της ΕΠΟ της εποχής εκείνης Γιώργος Σιντόρης καθώς και ο μετέπειτα Πρόεδρος της ΕΠΣ Λευτέρης Σοφίας, θέλω να τους ευχαριστήσω δημόσια από καρδιάς γιατί χωρίς τη συμβολή τους τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει παρόλο που οι δυσκολίες διαδεχόταν η μια την άλλη.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Θέλετε να μας στηρίξετε;

Μια δωρεά από εσάς μας είναι πολύτιμη. Χρησιμοποιήστε τον σύνδεσμο της paypal για ασφάλεια: